Nie jestem w stanie pojąć jak drużyna z aspiracjami na medal ME może przystępować do turnieju, jakiego w Polsce jeszcze nie mieliśmy bez dopracowanych jakichkolwiek zagrywek w ataku (poza tymi które zawodnicy grają w klubach). Tak było też przed rokiem w Katarze, ale wtedy jakoś się udało, a brązowy medal tylko zatuszował prawdziwe oblicze polskiej kadry. Bo jak tu się czepiać trenera, który wywalczył trzecie miejsce na świecie. Zupełnie inną kwestią jest to jaki był w tym faktyczny udział niemieckiego szkoleniowca, który pracując od jesieni 2012 roku z reprezentacją nawet nie raczył sobie zadać trudu, by choć trochę poduczyć się języka polskiego i dzięki temu złapać lepszy kontakt z zawodnikami.
Tym razem cudu jednak nie było, bo i być nie mogło. Nie wnikam w trenerski warsztat Bieglera, ale wygląda na to, że taktyka Polaków w ataku wciąż opiera się głównie na haśle "gramy co się uda". Tymczasem szkoleniowcy innych reprezentacji dokładnie rozrysowują swoim zespołom konkretne zagrywki i schematy pod rywala, sytuację na boisku, czy pozostały czas gry. To oczywiste, że wszystkiego przewidzieć się nie da, ale na pewnym poziomie nie wypada już tylko improwizować. My nie potrafimy nawet zagrać szybkiej piłki po obwodzie do skrzydeł, co widoczne jest zwłaszcza w grze w przewadze, która stanowi jeden z najpoważniejszych mankamentów naszej reprezentacji. Nie można środowej klęski tłumaczyć jedynie tym, że to chorwacka obrona 3-2-1 tak bardzo zaskoczyła polskich graczy że "zgłupieli". Po prostu każdy klasowy zespół MUSI MIEĆ dopracowane różne warianty zagrywek pod konkretną strefę rywala (tę płaską, jak i bardziej agresywną), a tego Biegler po prostu nie przygotował, choć miał bardzo wiele czasu. Nie wszystko da się wytłumaczyć kłopotami kadrowymi z obsadą środka rozegrania.
W efekcie frajersko zaprzepaściliśmy wyjątkową szansę na spektakularny sukces polskiej piłki ręcznej i szybko się ona nie powtórzy. Żal mi zawodników, bo to, że mamy klasowych graczy na najwyższym światowym poziomie nie ulega wątpliwości, Nie mamy niestety zgranego teamu a o to pretensje można mieć już tylko i wyłącznie do trenera, który powinien być przywódcą, ale i ojcem zespołu. Tego nie da się zbudować przez tłumacza. Jeszcze bardziej żal mi kibiców, którzy jak potrafili najlepiej dopingowali w Krakowie biało-czerwonych. Na niewiele się to jednak zdało.
W chorwackim laniu widzę jednak i niekwestionowaną zaletę. Teraz już nikt nie może mydlić oczu, jak to dobrze ma się polski szczypiorniak. Najwyższa pora na zmiany i to poważne, nie tylko w składzie reprezentacji i na trenerskiej ławce...
PS. Po kompromitującej porażce z Chorwacją Michael Biegler podał się do dymisji i została ona przyjęta przez władze ZPRP.
